Dziś coś z procedury cywilnej – w temacie doręczeń korespondencji w sprawie, szczególnie dla tych, którzy chcą samodzielnie prowadzić postępowanie w sądzie (tj. bez asystencji profesjonalnego pełnomocnika – radcy prawnego albo adwokata).

Każdy wszczynający sprawę, czy to w trybie procesowym, czy nieprocesowym, powinien wiedzieć, iż to jego obciąża, nie tylko obowiązek podania właściwego adresu pozwanego (uczestnika postępowania), ale w przypadku niemożności skutecznego dostarczenia korespondencji, stronie która jest osobą fizyczną, pod ten wskazany adres, także de facto, spowodowanie prawidłowego doręczenia pozwu lub innego pisma procesowego wywołującego potrzebę podjęcia obrony jego praw.

Powyższe oznacza, iż nie funkcjonuje już tzw. „fikcja doręczenia”, która w pewnym uproszczeniu sprowadzała się do tego, iż jeśli ktoś nie odbierał korespondencji po tzw. „drugim awizie”, to uznawało się, niejako z automatu, że przesyłka trafiła do odbiorcy.

Obecnie, gdy sąd stwierdzi, iż druga strona nie przyjęła pisma (a nie odmówiła dokonania powyższego), nakaże doręczyć je za pośrednictwem komornika, na co są dwa miesiące. Można ewentualnie wskazać aktualny adres pozwanego lub dowód, że pozwany przebywa pod adresem wskazanym w pozwie. (wniosku). Gdy nie uda się skutecznie przeprowadzić powyższych czynności sąd zawiesi postępowanie w sprawie.

Powołane rozważania nie dotyczą doręczeń na rzecz profesjonalistów. Zarówno przedsiębiorcy wpisani do CEIDG, jak i osoby reprezentujące podmioty wpisane do KRS, winny dbać o aktualność danych adresowych w rejestrach i w terminie odbierać korespondencję.